Stoisz w miejscu? Nie! Cofasz się!

Nigdy nie zrozumiem fenomenu ludzi, którzy żyją ubogo, jest im z tym ciężko, cały czas narzekają, ale nie zrobią NIC w kierunku, żeby to zmienić. Mało tego - swoją stagnację tłumaczą: "A, bo u nas nie ma pracy", "A, bo tu się trzeba ciężko napracować", "A, bo tu słabo płacą". Serio??? Mówisz tak, bo chcesz przekonać mnie, czy może raczej usprawiedliwiasz się sam przed sobą? Nie uwierzę w to, że się nie da. Da się! Tylko trzeba się nieco ogarnąć, ruszyć głową, a potem ruszyć swój szanowny tyłek. Tylko tyle, a dla niektórych "aż" tyle...

Skąd moje przekonanie, że tak jest? Opowiem Wam na swoim przykładzie. Jeszcze kiedy mieszkałam w Polsce miałam skłonności masochistyczne. Pracowałam na cały etat w hotelu, a oprócz tego złapałam dorywczą pracę w restauracji jako kelnerka. Co prawda szybko mi się znudziło, ale gdybym naprawdę potrzebowała pieniędzy, to dalej bym to pociągnęła. 

Jeżeli chodzi o szukanie pracy, to wiecie, ona sama do nikogo nie przyjdzie. Nie zapuka do drzwi. Trzeba się nieco zainteresować, poszukać, wyjść z inicjatywą. Nie liczcie na Urzędy Pracy, oni Wam pracy nie znajdą. Już szybciej coś znajdziecie przez znajomych czy z pomocą kogoś z rodziny. Dobrze, uznajmy, że szukasz pracy i nie możesz nic znaleźć. A może weź i skuś się na pracę, która nie będzie tak ambitna, ale da Ci jakiś grosz? Zawsze to jakiś początek, start, nadzieja, że coś się może zmienić. I co z tego, że masz lepsze wykształcenie, większe ambicje? Nie rozumiem tego wybrzydzania. Choć i tak jest mi ciężko uwierzyć, że tak trudno jest znaleźć jakąś sensowną pracę. 

Co do szukania pracy, takiego aktywnego, to polecam nie wysyłanie e-maili, a stawianie się osobiście. Idź, pokaż, że Ci zależy, zrób pierwsze dobre wrażenie, zanieś swoje CV. Wysyłanie wiadomości drogą elektroniczną mija się z celem. Firmy mogą dostawać w najlepszym wypadku od kilku do kilkuset takich maili codziennie. Nawet jeśli akurat teraz nie szukają nikogo, to może w niedługim czasie zwolni się jakieś stanowisko. Idąc osobiście możesz zapytać, porozmawiać, zobaczyć jak wygląda sytuacja w danej firmie. A z tego co obserwuję, to wiele osób wysyła swoje CV mailowo i liczy na cud. Ja bym nie liczyła. 

 

Sama mieszkając w Polsce znalazłam pacę w swoim zawodzie. Co prawda była to umowa na zastępstwo, ale zyskałam dzięki temu dwa lata doświadczenia. Potem, po kilku miesiącach wegetowania na bezrobociu i przejściu przez raptem dwie rozmowy kwalifikacyjne dostałam kolejną propozycję pracy w swoim zawodzie. Odmówiłam, bo już wiedziałam, że za 3 miesiące wyjeżdżam do Niemiec. Nie było sensu zawracać głowy temu pracodawcy, bo na moje miejsce mógł znaleźć dziewczynę, która przepracuje tam kolejnych kilka, bądź kilkanaście lat. W każdym razie do czego zmierzam. Na tym przykładzie - da się? Da się! 

Teraz, mieszkając w Niemczech, też już przeszłam przez kilka firm. Ale, że zależy mi na podniesieniu standardu swojego życia, to walczę. Pracuję. Pracuję od rana do wieczora, na dwie umowy. W międzyczasie uczę się nadal języka niemieckiego i przypominam sobie angielski. Owszem, mówię swobodnie w języku niemieckim, ale wymagam od siebie czegoś więcej. Gdybym niczego od siebie nie wymagała, to siedziałabym w domu, pobierała zasiłek socjalny i olałabym się na wszystko, ale nie! Chcę kiedyś do czegoś dojść, więc pracuję nad tym. Wam polecam to samo zamiast narzekać, płakać, w dalszym ciągu nie robiąc nic. 

Bo stojąc w miejscu nieświadomie cofasz się w tył. Inni ludzie idąc do przodu wyprzedzają Cię i zostajesz w tyle. Zostajesz w ich cieniu. 

Narzekasz, że w Twoim miejscu zamieszkania nie masz możliwości rozwijania się? A co Cię tam trzyma? Wyjedź! Do większego miasta, gdzie jest więcej możliwości, do innego kraju, jeśli czujesz taką potrzebę. Patrząc na ludzi, którzy przyjeżdżają do Niemiec wiem, że nie ma rzeczy niemożliwych. Wiele osób podziwiam za odwagę. Przyjeżdżają tutaj bez znajomości języka, bez grosza przy duszy, z całymi rodzinami, z małymi dziećmi. I co? I udaje im się! Wychodzą z życiowego bagna, radzą sobie. Małymi krokami dochodzą do czegoś. Bo grunt to chcieć. A chcieć to móc. I tego ja też się trzymam. Wiem też, że będę mieć to, na co sobie sama zapracuję. Nikt mi za piękne oczy niczego nie podaruje. Wam też nie. 

Mam nadzieję, że mój wpis nie zostanie zrozumiany opacznie. Nie mówię Wam jak macie żyć, tylko chcę dać do myślenia ludziom, którzy narzekają, a nie robią nic. Niby jest im źle, ale z tym nie walczą. A może powinni, zamiast się użalać nad sobą.